Job 3
|
Job 3
|
| After this opened Job his mouth, and cursed his day. | Sa tapus niini mibungat si Job sa iyang baba, ug gipanghimaraut ang iyang adlaw. |
| And Job answered and said: | Ug si Job mitubag ug miingon: |
| Let the day perish wherein I was born, And the night which said, There is a man-child conceived. | Wagtanga ang adlaw nga akong gikatawohan, Ug ang gabii nga miingon: Adunay usa ka bata nga lalake nga gipanamkon. |
| Let that day be darkness; Let not God from above seek for it, Neither let the light shine upon it. | Ngitngita kanang adlawa; Ayaw ipapangita kana sa Dios ka kahitas-an, Ni pagpasidlakon ang kahayag sa ibabaw niana. |
| Let darkness and the shadow of death claim it for their own; Let a cloud dwell upon it; Let all that maketh black the day terrify it. | Pasagdi ang kangitngit ug ang landong sa kamatayon sa pag-angkon niana nga ilang kaugalingon; Ang panganod papuy-a sa ibabaw niana; Kadtong tanan nga nagahimog itum sa adlaw pahadloka niana. |
| As for that night, let thick darkness seize upon it: Let it not rejoice among the days of the year; Let it not come into the number of the months. | Mahitungod nianang gabhiona, ipasakup kana sa mabaga nga kangitngit: Ayaw kana pagpalipaya uban sa mga adlaw sa tuig; ayaw kana pag-ilakip pag-isip uban sa mga bulan. |
| Lo, let that night be barren; Let no joyful voice come therein. | Ah, himoang awa-aw kanang gabhiona; Ayaw pagpasudla dinha ang tingog nga malipayon. |
| Let them curse it that curse the day, Who are ready to rouse up leviathan. | Ipatunglo sila nga tigtunglo sa adlaw, Nga andam sa pagpalihok sa leviathan? |
| Let the stars of the twilight thereof be dark: Let it look for light, but have none; Neither let it behold the eyelids of the morning: | Pangitngita ang mga bitoon sa pagkasalumsom: Papangitaa kana sa kahayag, apan ayaw pagtunghai; Ni pagpatan-awon kana sa banag-banag sa kabuntagon: |
| Because it shut not up the doors of my [mother's] womb, Nor hid trouble from mine eyes. | Tungod kay wala man tak-umi niana ang mga ganghaan sa tagoangkan sa akong inahan, Ni pagtagoan ang kasamok gikan sa akong mata. |
| Why died I not from the womb? Why did I not give up the ghost when my mother bare me? | Ngano nga ako wala mamatay sa tagoangkan? Ngano nga sa pag-anak kanako sa akong inahan wala mabugto ang akong gininhawa? |
| Why did the knees receive me? Or why the breast, that I should suck? | Ngano nga ang mga tuhod mingdawat kanako? Kun sa unsa ang mga dughan nga akong pagasus-an? |
| For now should I have lain down and been quiet; I should have slept; then had I been at rest, | Kay karon nakahigda na unta ako ug nahilum; Ako nakatulog na unta; nan ako nakapahulay na unta, |
| With kings and counsellors of the earth, Who built up waste places for themselves; | Uban sa mga hari ug mga makinaadmanon sa kalibutan, Nga nanagtukod alang sa ilang kaugalingong mga dapit nga kamingawan; |
| Or with princes that had gold, Who filled their houses with silver: | Kun uban sa mga principe nga may mga bulawan, Nga gipuno sa salapi ang ilang kabalayan: |
| Or as a hidden untimely birth I had not been, As infants that never saw light. | Kun ngano nga wala ako katagoi ingon sa natawo sa dili panahon, Sama sa mga magagmayng bata nga wala gayud makakitag kahayag. |
| There the wicked cease from troubling; And there the weary are at rest. | Didto ang dautan dili na makasamok; Ug didto ang mga gikapuyan nagapahulay, |
| There the prisoners are at ease together; They hear not the voice of the taskmaster. | Didto ang mga binilanggo magapahulay ug tingub; Kanila dili mabati ang tingog sa magsusukot sa buhis. |
| The small and the great are there: And the servant is free from his master. | Ang mga ubos ug ang mga bantugan atua didto: Ug ang mga binatonan gawas sa iyang agalon. |
| Wherefore is light given to him that is in misery, And life unto the bitter in soul; | Busa ang kahayag gihatag kaniya nga anaa sa kaalaut, Ug ang kinabuhi ngadto sa mga mapait ug kalag; |
| Who long for death, but it cometh not, And dig for it more than for hid treasures; | Nga nangandoy sa kamatayon, apan kini wala moabut, Ug nagapangita niini labi pa kay sa mga bahanding tinagoan; |
| Who rejoice exceedingly, And are glad, when they can find the grave? | Nga nagakalipay ug daku uyamut, Ug mahimayaon, kong ang lubnganan ilang hikaplagan? |
| [Why is light given] to a man whose way is hid, And whom God hath hedged in? | Ngano nga ang kahayag gihatag sa tawo kinsang dalan tinagoan, Ug nga sa Dios ginakutan? |
| For my sighing cometh before I eat, And my groanings are poured out like water. | Kay ang akong pagpanghupaw magauna sa akong pagkaon, Ug ang akong pag-agulo ginabubo sama sa tubig. |
| For the thing which I fear cometh upon me, And that which I am afraid of cometh unto me. | Kay ang butang nga akong gikahadlokan midangat kanako, Ug ang akong gikalisangan miabut kanako. |
| I am not at ease, neither am I quiet, neither have I rest; But trouble cometh. | Wala na kanako ang kalinaw, ni ania kanako ang kahilum, ni ania kanako ang pahulay; Apan ang kasamok moabut man. |
