Job 30
|
Job 30
|
But now they that are younger than I have me in derision, Whose fathers I disdained to set with the dogs of my flock. | Apan kadtong mga labing batan-on kay kanako nanagtamay kanako, Kansang mga amahan lud-on ako kong sila ipahaluna uban sa mga iro sa akong kahayupan. |
Yea, the strength of their hands, whereto should it profit me? Men in whom ripe age is perished. | Oo, ang kabaskug sa ilang mga kamot, unsay kapuslanan niana kanako? Mga tawo nga kanila natapus ang kalig-on sa ilang panuigon. |
They are gaunt with want and famine; They gnaw the dry ground, in the gloom of wasteness and desolation. | Sila maniwang sa kakulang ug sa kagutom; Sila managkitkit sa yuta nga mala, diha sa kangitngit nga awa-aw ug mamingaw. |
They pluck salt-wort by the bushes; And the roots of the broom are their food. | Sila nanag-ibut ug malbas sa kalibonan; Ug mga gamot sa hilbas makaon nila. |
They are driven forth from the midst [of men]; They cry after them as after a thief; | Sila gipapahawa gikan sa taliwala sa mga tawo; Sila ginasuliyawan nila ingon sa usa ka kawatan; |
So that they dwell in frightful valleys, In holes of the earth and of the rocks. | Busa sila nanagpuyo sa mga walog nga makahahadlok, Sa mga langub sa yuta ug mga bato. |
Among the bushes they bray; Under the nettles they are gathered together. | Sa kalibonan sila nanagbihihi, Sa ilalum sa kasapinitan sila nanagtigum. |
[They are] children of fools, yea, children of base men; They were scourged out of the land. | Mga anak sa mga buang sila, oo, mga anak sa mga tawong bastos; Gikan sa yuta sila gipanaglatus. |
And now I am become their song, Yea, I am a byword unto them. | Ug ako karon gihimo nilang usa ka alawiton, Oo, ako usa ka pagya alang kanila. |
They abhor me, they stand aloof from me, And spare not to spit in my face. | Sila gingil-aran kanako, sila nagpahalayo kanako, Ug dili moduhaduha sa pagluwa sa akong nawong. |
For he hath loosed his cord, and afflicted me; And they have cast off the bridle before me. | Kay iyang gibadbad ang iyang pisi, ug gisakit ako; Ug sa akong atubangan ang bokado ilang gikuha. |
Upon my right hand rise the rabble; They thrust aside my feet, And they cast up against me their ways of destruction. | Sa akong toong kamot namangon ang mga balasubas; Ilang giduso ang akong mga tiil, Ug ilang gisalibay batok kanako ang ilang mga buhat sa kadautan. |
They mar my path, They set forward my calamity, [Even] men that have no helper. | Ilang giguba ang akong alagianan, Sa atubangan nanagpahimulos sila sa akong kagul-anan, Mga tawo sila nga walay magtatabang. |
As through a wide breach they come: In the midst of the ruin they roll themselves [upon me]. | Ingon sa pagsulod sa usa ka boho nga halapad ming-abut sila: Sa taliwala sa dakung kadautan sila nanaglibut kanako. |
Terrors are turned upon me; They chase mine honor as the wind; And my welfare is passed away as a cloud. | Mga kalisang gipahamlag kanako; Ingon sa hangin gigukod nila ang akong kadungganan; Ug ingon sa usa ka panganod, milabay ang akong kaayohan. |
And now my soul is poured out within me; Days of affliction have taken hold upon me. | Ug karon ang kalag ko ginabubo sa sulod nako; Mga adlaw sa kagul-anan mingdakup kanako. |
In the night season my bones are pierced in me, And the [pains] that gnaw me take no rest. | Sa magabii ang akong kabukogan gipanlagbasan sa sulod nako, Ug ang mga kasakit nga nagakitkit kanako dili mopahulay. |
By [God's] great force is my garment disfigured; It bindeth me about as the collar of my coat. | Tungod sa dakung gahum sa Dios, ang akong saput nausab; Ingon sa asintos sa akong bisti ang pagbugkos niana kanako. |
He hath cast me into the mire, And I am become like dust and ashes. | Iya akong gihulog sa lunangan, Ug ako nahimo nga ingon sa abug ug abo. |
I cry unto thee, and thou dost not answer me: I stand up, and thou gazest at me. | Ako nagatu-aw kanimo, ug ikaw dili motubag kanako: Ako motindog ug ikaw magatutok kanako. |
Thou art turned to be cruel to me; With the might of thy hand thou persecutest me. | Ikaw nahimo nga mabangis kanako; Ug sa kagahum sa imong kamot ikaw naglutos kanako. |
Thou liftest me up to the wind, thou causest me to ride [upon it]; And thou dissolvest me in the storm. | Imo akong gisakwat ngadto sa hangin, imo akong gipakabayo niana; Ug sa bagyo imo akong gitunaw. |
For I know that thou wilt bring me to death, And to the house appointed for all living. | Kay ako nasayud nga imo akong dad-on ngadto sa kamatayon, Ug ngadto sa balay nga ginatudlo alang sa tanan nga buhi. |
Howbeit doth not one stretch out the hand in his fall? Or in his calamity therefore cry for help? | Bisan pa niana, siya nga nahulog dili ba motuboy sa iyang kamot? Kun sa iyang kagul-anan dili ba mosangpit sa pagpakitabang? |
Did not I weep for him that was in trouble? Was not my soul grieved for the needy? | Wala ba ako magbakho alang kaniya nga anaa sa kagul-anan? Wala ba ang akong kalag masakit alang sa mga hangul? |
When I looked for good, then evil came; And when I waited for light, there came darkness. | Sa diha nga ako nangita sa maayo, unya midangat ang dautan; Sa diha nga ako naghulat sa kahayag, midangat ang kangitngit. |
My heart is troubled, and resteth not; Days of affliction are come upon me. | Ang akong kasingkasing nagkaguol, ug dili mapahulay; Mga adlaw sa kasakitan ania mingdangat kanako. |
I go mourning without the sun: I stand up in the assembly, and cry for help. | Ako nagalakaw nga nagbangutan sa wala ang adlaw. Ako nagatindog sa taliwala sa katiguman, ug nagatu-aw sa pagpakitabang. |
I am a brother to jackals, And a companion to ostriches. | Ako nahimong igsoon sa mga irong ihalas, Ug kauban sa mga avestruz. |
My skin is black, [and falleth] from me, And my bones are burned with heat. | Ang panit ko maitum, ug nagakapaksit gikan kanako, Ug ang akong kabukogan nasunog sa kainit. |
Therefore is my harp [turned] to mourning, And my pipe into the voice of them that weep. | Busa ang akong alpa nahimong tingog sa kasub-anan, Ug ang akong flauta nakigduyog sa tingog niadtong nanagbakho. |