Doth not wisdom cry, And understanding put forth her voice? On the top of high places by the way, Where the paths meet, she standeth; Beside the gates, at the entry of the city, At the coming in at the doors, she crieth aloud: Unto you, O men, I call; And my voice is to the sons of men. O ye simple, understand prudence; And, ye fools, be of an understanding heart. Hear, for I will speak excellent things; And the opening of my lips shall be right things. For my mouth shall utter truth; And wickedness is an abomination to my lips. All the words of my mouth are in righteousness; There is nothing crooked or perverse in them. They are all plain to him that understandeth, And right to them that find knowledge. Receive my instruction, and not silver; And knowledge rather than choice gold. For wisdom is better than rubies; And all the things that may be desired are not to be compared unto it. I wisdom have made prudence my dwelling, And find out knowledge [and] discretion. The fear of Jehovah is to hate evil: Pride, and arrogancy, and the evil way, And the perverse mouth, do I hate. Counsel is mine, and sound knowledge: I am understanding; I have might. By me kings reign, And princes decree justice. By me princes rule, And nobles, [even] all the judges of the earth. I love them that love me; And those that seek me diligently shall find me. Riches and honor are with me; [Yea], durable wealth and righteousness. My fruit is better than gold, yea, than fine gold; And my revenue than choice silver. I walk in the way of righteousness, In the midst of the paths of justice; That I may cause those that love me to inherit substance, And that I may fill their treasuries. Jehovah possessed me in the beginning of his way, Before his works of old. I was set up from everlasting, from the beginning, Before the earth was. When there were no depths, I was brought forth, When there were no fountains abounding with water. Before the mountains were settled, Before the hills was I brought forth; While as yet he had not made the earth, nor the fields, Nor the beginning of the dust of the world. When he established the heavens, I was there: When he set a circle upon the face of the deep, When he made firm the skies above, When the fountains of the deep became strong, When he gave to the sea its bound, That the waters should not transgress his commandment, When he marked out the foundations of the earth; Then I was by him, [as] a master workman; And I was daily [his] delight, Rejoicing always before him, Rejoicing in his habitable earth; And my delight was with the sons of men. Now therefore, [my] sons, hearken unto me; For blessed are they that keep my ways. Hear instruction, and be wise, And refuse it not. Blessed is the man that heareth me, Watching daily at my gates, Waiting at the posts of my doors. For whoso findeth me findeth life, And shall obtain favor of Jehovah. But he that sinneth against me wrongeth his own soul: All they that hate me love death. | Wala ba magsinggit ang kaalam, Ug ang pagsabut magapagula sa iyang tingog? Sa kinatumyan sa hatag-as nga mga dapit haduol sa dalan, Diin ang mga alagianan nanagkatagbo siya nagatindog; Tupad sa mga ganghaan, dapit sa pagsulod mo ngadto sa ciudad, Diha sa dapit sa pagsulod mo sa mga pultahan, siya magasinggit sa makusog: Kaninyo, Oh mga tawo, ako nagatawag; Ug ang akong tingog maoy alang sa mga anak nga lalake sa mga tawo. Oh kamo nga mga walay-pagtagad, sabta ang pagpili-sa-maayo; Ug, kamong mga buang, pagmasinabtanon kamo sa inyong kasingkasing. Pamati, kay ako mamulong sa labing maayo nga mga butang; Ug ang pagbungat sa akong mga ngabil mogula ang mga matarung butang. Kay ang akong baba magasulti sa kamatuoran; Ug ang kadautan maoy usa ka dulumtanan sa akong mga ngabil. Ang tanang mga pulong sa akong baba mga pagkamatarung man; Walay bisan unsa nga baliko ni balit-ad diha kanila. Silang tanan matin-aw alang kaniya nga makasabut, Ug matarung alang kanila nga nakakaplag sa kahibalo. Dawata ang akong pagpahamatngon, ug ayaw ang salapi; Ug ang kinaadman kay sa piniling bulawan. Kay ang kaalam labi pang maayo kay sa mga rubi; Ug ang tanang mga butang nga pagatinguhaon dili ikagtanding niana. Ako nga kaalam naghimo sa kabuotan nga maoy akong puloyanan. Ug nagapangita sa kahibalo ug sa pagpili-sa-maayo. Ang pagkahadlok kang Jehova maoy pagdumot sa dautan: Ang pagkagarboso, ug pagkamapahitas-on, ug ang dautan nga dalan, Ug ang mabinalit-aron nga baba maoy akong ginadumtan. Ang pagpakitambag maoy ako, ug kahalalum sa kahibalo: Ako mao man ang pagsabut; aduna akoy kagahum. Pinaagi kanako ang mga hari nanaghari, Ug ang mga principe nanaghatag sa justicia. Pinaagi kanako ang mga principe nanagpamunoan, Ug ang mga harianon, bisan ang tanang mga maghuhukom sa yuta. Ako nahagugma kanila nga nahagugma kanako; Ug kadtong nagasingkamot sa pagpangita kanako, makakaplag kanako. Mga bahandi ug kadungganan maoy ania kanako; Oo, ang katigayonan nga molungtad ug ang pagkamatarung Ang akong bunga labi pang maayo kay sa bulawan, oo, bisan pa kay sa fino nga bulawan; Ug ang akong abut kay sa piniling salapi. Ako nagalakat sa dalan sa pagkamatarung, Sa kinataliwad-an sa alagianan sa katarungan; Aron nga ako makapasunod niadtong nahagugma kanako ug manggad, Ug nga mapuno ko ang ilang mga panudlanan. Si Jehova nagbaton kanako sa sinugdan sa iyang dalan, Una pa sa iyang mga buhat kanhi. Ako gipahamutang sa itaas gikan pa sa walay katapusan sukad sa sinugdan, Sa wala pa ang yuta. Sa diha nga wala pay kahiladman, ako nahimugso na, Sa diha nga wala pay mga tubod nga madagayaon sa tubig. Sa wala pa mapahimutang ang mga bukid, Sa wala pa ang kabungturan ako nahimugso na; Samtang nga wala pa niya mabuhat ang yuta, ni ang kapatagan, Ni ang sinugdan sa abug sa kalibutan. Sa diha nga gitukod niya ang kalangitan didto na ako: Sa gipahamutang niya ang usa ka lingin ibabaw sa nawong sa kahilad-man, Sa diha nga gihimo niyang malig-on ang kalangitan sa kahitas-an, Sa diha nga ang mga tuboran sa kahiladman nahimong mabaskog, Sa diha nga gihatag niya sa dagat ang iyang utlanan, Nga ang mga tubig dili magalapas sa iyang sugo, Sa diha nga iyang gilaraw ang mga patukoranan sa yuta; Unya ako didto tupad kaniya, ingon sa usa ka batid nga magbubuhat; Ug ako sa matag-adlaw maoy kahimuot niya, Nagakalipay sa kanunay sa iyang atubangan, Nagakalipay sa iyang puloy-anang yuta; Ug ang akong kahimuot didto uban sa mga anak sa mga tawo. Busa karon, mga anak ko, patalinghug kamo kanako; Kay bulahan kadto sila nga nagabantay sa akong mga dalan. Pamatia ang pahamatngon, ug pagmanggialamon, Ug ayaw kini pag-isalikway. Bulahan ang tawo nga mamati kanako, Nga magabantay matag-adlaw sa akong mga ganghaan, Nga magahulat diha sa mga haligi sa akong mga pultahan. Kay bisan kinsa kadto nga makakaplag kanako makakaplag ug kinabuhi, Ug makabaton sa kalooy kang Jehova. Apan siya nga makasala batok kanako makasala sa iyang kaugalingong kalag: Silang tanan nga managdumot kanako mahagugma sa kamatayon. |
