Hinumdumi, Oh Jehova, kong unsay nahitabo kanamo: Sud-onga, ug tan-awa ang among kaulaw. Ang among kabilin nahulog ngadto sa mga dumuloong, Ang among mga balay ngadto sa mga lumalangyaw. Kami mga ilo ug walay mga amahan; Ang among mga inahan nangahimong mga balo. Kami nag-inum sa among tubig nga binayloan sa salapi; Ang among kahoy ginabaligya na kanamo. Ang mga maglulutos kanamo nagaungot sa among mga liog: Kami gikapuyan ug walay pahulay. Among gihatag ang kamot ngadto sa mga Egiptohanon, Ug sa mga Asiriahanon, aron tagbawon sa tinapay. Ang among mga amahan nanagpakasala, ug wala na; Ug among giantus ang ilang kasal-anan. Ang mga sulogoon maoy nagahari kanamo: Walay makaluwas kanamo gikan sa ilang kamot. Makuha namo ang among tinapay uban ang peligro sa among kinabuhi, Tungod sa espada didto sa kamingawan. Ang among panit maitum sama sa usa ka hudno, Tungod sa makasunog nga kainit sa kagutmanan. Ginalugos nila ang mga babaye didto sa Sion, Ang mga ulay sa ciudad sa Juda. Ang mga principe ginabitay pinaagi sa ilang mga kamot: Ang mga nawong sa mga anciano wala tahura. Ang mga batan-ong lalake maoy nanagpas-an sa galingan; Ug ang kabataan gipahiumod sa ilalum sa kahoy. Ang mga anciano namiya sa pultahan, Ang mga batan-ong lalake namiya sa ilang honi. Ang kalipay sa among kasingkasing mihunong na; Ang among sayaw nahimong pagminatay. Ang purongpurong nahulog gikan sa among ulo: Alaut kami kay kami nakasala man! Tungod niini ang among kasingkasing nagakaluya; Tungod niining mga butanga ang among mga mata lubog na. Tungod sa bukid sa Sion, nga mamingaw: Ang mga milo nagalakaw sa ibabaw niana. Ikaw, Oh Jehova, magapabilin sa walay katapusan; Ang imong trono nagapadayon gikan sa kaliwatan ngadto sa kaliwatan. Ngano man nga nalimot ka kanamo sa walay katapusan, Ug mibiya kanamo sa hataas kaayong panahon? Pabalika kami nganha kanimo, Oh Jehova, ug kami mamalik; Bag-oha ang among mga adlaw ingon sa kanhing panahon. | Remember, O Jehovah, what is come upon us: Behold, and see our reproach. Our inheritance is turned unto strangers, Our houses unto aliens. We are orphans and fatherless; Our mothers are as widows. We have drunken our water for money; Our wood is sold unto us. Our pursuers are upon our necks: We are weary, and have no rest. We have given the hand to the Egyptians, And to the Assyrians, to be satisfied with bread. Our fathers sinned, and are not; And we have borne their iniquities. Servants rule over us: There is none to deliver us out of their hand. We get our bread at the peril of our lives, Because of the sword of the wilderness. Our skin is black like an oven, Because of the burning heat of famine. They ravished the women in Zion, The virgins in the cities of Judah. Princes were hanged up by their hand: The faces of elders were not honored. The young men bare the mill; And the children stumbled under the wood. The elders have ceased from the gate, The young men from their music. The joy of our heart is ceased; Our dance is turned into mourning. The crown is fallen from our head: Woe unto us! for we have sinned. For this our heart is faint; For these things our eyes are dim; For the mountain of Zion, which is desolate: The foxes walk upon it. Thou, O Jehovah, abidest for ever; Thy throne is from generation to generation. Wherefore dost thou forget us for ever, [And] forsake us so long time? Turn thou us unto thee, O Jehovah, and we shall be turned; Renew our days as of old. But thou hast utterly rejected us; Thou art very wroth against us. |
