Job 30
|
Job 30
|
Apan kadtong mga labing batan-on kay kanako nanagtamay kanako, Kansang mga amahan lud-on ako kong sila ipahaluna uban sa mga iro sa akong kahayupan. | But now they that are younger than I have me in derision, Whose fathers I disdained to set with the dogs of my flock. |
Oo, ang kabaskug sa ilang mga kamot, unsay kapuslanan niana kanako? Mga tawo nga kanila natapus ang kalig-on sa ilang panuigon. | Yea, the strength of their hands, whereto should it profit me? Men in whom ripe age is perished. |
Sila maniwang sa kakulang ug sa kagutom; Sila managkitkit sa yuta nga mala, diha sa kangitngit nga awa-aw ug mamingaw. | They are gaunt with want and famine; They gnaw the dry ground, in the gloom of wasteness and desolation. |
Sila nanag-ibut ug malbas sa kalibonan; Ug mga gamot sa hilbas makaon nila. | They pluck salt-wort by the bushes; And the roots of the broom are their food. |
Sila gipapahawa gikan sa taliwala sa mga tawo; Sila ginasuliyawan nila ingon sa usa ka kawatan; | They are driven forth from the midst [of men]; They cry after them as after a thief; |
Busa sila nanagpuyo sa mga walog nga makahahadlok, Sa mga langub sa yuta ug mga bato. | So that they dwell in frightful valleys, In holes of the earth and of the rocks. |
Sa kalibonan sila nanagbihihi, Sa ilalum sa kasapinitan sila nanagtigum. | Among the bushes they bray; Under the nettles they are gathered together. |
Mga anak sa mga buang sila, oo, mga anak sa mga tawong bastos; Gikan sa yuta sila gipanaglatus. | [They are] children of fools, yea, children of base men; They were scourged out of the land. |
Ug ako karon gihimo nilang usa ka alawiton, Oo, ako usa ka pagya alang kanila. | And now I am become their song, Yea, I am a byword unto them. |
Sila gingil-aran kanako, sila nagpahalayo kanako, Ug dili moduhaduha sa pagluwa sa akong nawong. | They abhor me, they stand aloof from me, And spare not to spit in my face. |
Kay iyang gibadbad ang iyang pisi, ug gisakit ako; Ug sa akong atubangan ang bokado ilang gikuha. | For he hath loosed his cord, and afflicted me; And they have cast off the bridle before me. |
Sa akong toong kamot namangon ang mga balasubas; Ilang giduso ang akong mga tiil, Ug ilang gisalibay batok kanako ang ilang mga buhat sa kadautan. | Upon my right hand rise the rabble; They thrust aside my feet, And they cast up against me their ways of destruction. |
Ilang giguba ang akong alagianan, Sa atubangan nanagpahimulos sila sa akong kagul-anan, Mga tawo sila nga walay magtatabang. | They mar my path, They set forward my calamity, [Even] men that have no helper. |
Ingon sa pagsulod sa usa ka boho nga halapad ming-abut sila: Sa taliwala sa dakung kadautan sila nanaglibut kanako. | As through a wide breach they come: In the midst of the ruin they roll themselves [upon me]. |
Mga kalisang gipahamlag kanako; Ingon sa hangin gigukod nila ang akong kadungganan; Ug ingon sa usa ka panganod, milabay ang akong kaayohan. | Terrors are turned upon me; They chase mine honor as the wind; And my welfare is passed away as a cloud. |
Ug karon ang kalag ko ginabubo sa sulod nako; Mga adlaw sa kagul-anan mingdakup kanako. | And now my soul is poured out within me; Days of affliction have taken hold upon me. |
Sa magabii ang akong kabukogan gipanlagbasan sa sulod nako, Ug ang mga kasakit nga nagakitkit kanako dili mopahulay. | In the night season my bones are pierced in me, And the [pains] that gnaw me take no rest. |
Tungod sa dakung gahum sa Dios, ang akong saput nausab; Ingon sa asintos sa akong bisti ang pagbugkos niana kanako. | By [God's] great force is my garment disfigured; It bindeth me about as the collar of my coat. |
Iya akong gihulog sa lunangan, Ug ako nahimo nga ingon sa abug ug abo. | He hath cast me into the mire, And I am become like dust and ashes. |
Ako nagatu-aw kanimo, ug ikaw dili motubag kanako: Ako motindog ug ikaw magatutok kanako. | I cry unto thee, and thou dost not answer me: I stand up, and thou gazest at me. |
Ikaw nahimo nga mabangis kanako; Ug sa kagahum sa imong kamot ikaw naglutos kanako. | Thou art turned to be cruel to me; With the might of thy hand thou persecutest me. |
Imo akong gisakwat ngadto sa hangin, imo akong gipakabayo niana; Ug sa bagyo imo akong gitunaw. | Thou liftest me up to the wind, thou causest me to ride [upon it]; And thou dissolvest me in the storm. |
Kay ako nasayud nga imo akong dad-on ngadto sa kamatayon, Ug ngadto sa balay nga ginatudlo alang sa tanan nga buhi. | For I know that thou wilt bring me to death, And to the house appointed for all living. |
Bisan pa niana, siya nga nahulog dili ba motuboy sa iyang kamot? Kun sa iyang kagul-anan dili ba mosangpit sa pagpakitabang? | Howbeit doth not one stretch out the hand in his fall? Or in his calamity therefore cry for help? |
Wala ba ako magbakho alang kaniya nga anaa sa kagul-anan? Wala ba ang akong kalag masakit alang sa mga hangul? | Did not I weep for him that was in trouble? Was not my soul grieved for the needy? |
Sa diha nga ako nangita sa maayo, unya midangat ang dautan; Sa diha nga ako naghulat sa kahayag, midangat ang kangitngit. | When I looked for good, then evil came; And when I waited for light, there came darkness. |
Ang akong kasingkasing nagkaguol, ug dili mapahulay; Mga adlaw sa kasakitan ania mingdangat kanako. | My heart is troubled, and resteth not; Days of affliction are come upon me. |
Ako nagalakaw nga nagbangutan sa wala ang adlaw. Ako nagatindog sa taliwala sa katiguman, ug nagatu-aw sa pagpakitabang. | I go mourning without the sun: I stand up in the assembly, and cry for help. |
Ako nahimong igsoon sa mga irong ihalas, Ug kauban sa mga avestruz. | I am a brother to jackals, And a companion to ostriches. |
Ang panit ko maitum, ug nagakapaksit gikan kanako, Ug ang akong kabukogan nasunog sa kainit. | My skin is black, [and falleth] from me, And my bones are burned with heat. |
Busa ang akong alpa nahimong tingog sa kasub-anan, Ug ang akong flauta nakigduyog sa tingog niadtong nanagbakho. | Therefore is my harp [turned] to mourning, And my pipe into the voice of them that weep. |