Hinumdumi, Oh Jehova, kong unsay nahitabo kanamo: Sud-onga, ug tan-awa ang among kaulaw. Ang among kabilin nahulog ngadto sa mga dumuloong, Ang among mga balay ngadto sa mga lumalangyaw. Kami mga ilo ug walay mga amahan; Ang among mga inahan nangahimong mga balo. Kami nag-inum sa among tubig nga binayloan sa salapi; Ang among kahoy ginabaligya na kanamo. Ang mga maglulutos kanamo nagaungot sa among mga liog: Kami gikapuyan ug walay pahulay. Among gihatag ang kamot ngadto sa mga Egiptohanon, Ug sa mga Asiriahanon, aron tagbawon sa tinapay. Ang among mga amahan nanagpakasala, ug wala na; Ug among giantus ang ilang kasal-anan. Ang mga sulogoon maoy nagahari kanamo: Walay makaluwas kanamo gikan sa ilang kamot. Makuha namo ang among tinapay uban ang peligro sa among kinabuhi, Tungod sa espada didto sa kamingawan. Ang among panit maitum sama sa usa ka hudno, Tungod sa makasunog nga kainit sa kagutmanan. Ginalugos nila ang mga babaye didto sa Sion, Ang mga ulay sa ciudad sa Juda. Ang mga principe ginabitay pinaagi sa ilang mga kamot: Ang mga nawong sa mga anciano wala tahura. Ang mga batan-ong lalake maoy nanagpas-an sa galingan; Ug ang kabataan gipahiumod sa ilalum sa kahoy. Ang mga anciano namiya sa pultahan, Ang mga batan-ong lalake namiya sa ilang honi. Ang kalipay sa among kasingkasing mihunong na; Ang among sayaw nahimong pagminatay. Ang purongpurong nahulog gikan sa among ulo: Alaut kami kay kami nakasala man! Tungod niini ang among kasingkasing nagakaluya; Tungod niining mga butanga ang among mga mata lubog na. Tungod sa bukid sa Sion, nga mamingaw: Ang mga milo nagalakaw sa ibabaw niana. Ikaw, Oh Jehova, magapabilin sa walay katapusan; Ang imong trono nagapadayon gikan sa kaliwatan ngadto sa kaliwatan. Ngano man nga nalimot ka kanamo sa walay katapusan, Ug mibiya kanamo sa hataas kaayong panahon? Pabalika kami nganha kanimo, Oh Jehova, ug kami mamalik; Bag-oha ang among mga adlaw ingon sa kanhing panahon. | ACUÉRDATE, oh Jehová, de lo que nos ha sucedido: Ve y mira nuestro oprobio. Nuestra heredad se ha vuelto á extraños, Nuestras casas á forasteros. Huérfanos somos sin padre, Nuestras madres como viudas. Nuestra agua bebemos por dinero; Nuestra leña por precio compramos. Persecución padecemos sobre nuestra cerviz: Nos cansamos, y no hay para nosotros reposo. Al Egipcio y al Asirio dimos la mano, para saciarnos de pan. Nuestros padres pecaron, y son muertos; Y nosotros llevamos sus castigos. Siervos se enseñorearon de nosotros; No hubo quien de su mano nos librase. Con peligro de nuestras vidas traíamos nuestro pan Delante del cuchillo del desierto. Nuestra piel se ennegreció como un horno A causa del ardor del hambre. Violaron á las mujeres en Sión, A las vírgenes en las ciudades de Judá. A los príncipes colgaron por su mano; No respetaron el rostro de los viejos. Llevaron los mozos á moler, Y los muchachos desfallecieron en la leña. Los ancianos cesaron de la puerta, Los mancebos de sus canciones. Cesó el gozo de nuestro corazón; Nuestro corro se tornó en luto. Cayó la corona de nuestra cabeza: ¡Ay ahora de nosotros! porque pecamos. Por esto fué entristecido nuestro corazón, Por esto se entenebrecieron nuestro ojos: Por el monte de Sión que está asolado; Zorras andan en él. Mas tú, Jehová, permanecerás para siempre: Tu trono de generación en generación. ¿Por qué te olvidarás para siempre de nosotros, Y nos dejarás por largos días? Vuélvenos, oh Jehová, á ti, y nos volveremos: Renueva nuestros días como al principio. Porque repeliendo nos has desechado; Te has airado contra nosotros en gran manera. |
