Hinumdumi, Oh Jehova, kong unsay nahitabo kanamo: Sud-onga, ug tan-awa ang among kaulaw. Ang among kabilin nahulog ngadto sa mga dumuloong, Ang among mga balay ngadto sa mga lumalangyaw. Kami mga ilo ug walay mga amahan; Ang among mga inahan nangahimong mga balo. Kami nag-inum sa among tubig nga binayloan sa salapi; Ang among kahoy ginabaligya na kanamo. Ang mga maglulutos kanamo nagaungot sa among mga liog: Kami gikapuyan ug walay pahulay. Among gihatag ang kamot ngadto sa mga Egiptohanon, Ug sa mga Asiriahanon, aron tagbawon sa tinapay. Ang among mga amahan nanagpakasala, ug wala na; Ug among giantus ang ilang kasal-anan. Ang mga sulogoon maoy nagahari kanamo: Walay makaluwas kanamo gikan sa ilang kamot. Makuha namo ang among tinapay uban ang peligro sa among kinabuhi, Tungod sa espada didto sa kamingawan. Ang among panit maitum sama sa usa ka hudno, Tungod sa makasunog nga kainit sa kagutmanan. Ginalugos nila ang mga babaye didto sa Sion, Ang mga ulay sa ciudad sa Juda. Ang mga principe ginabitay pinaagi sa ilang mga kamot: Ang mga nawong sa mga anciano wala tahura. Ang mga batan-ong lalake maoy nanagpas-an sa galingan; Ug ang kabataan gipahiumod sa ilalum sa kahoy. Ang mga anciano namiya sa pultahan, Ang mga batan-ong lalake namiya sa ilang honi. Ang kalipay sa among kasingkasing mihunong na; Ang among sayaw nahimong pagminatay. Ang purongpurong nahulog gikan sa among ulo: Alaut kami kay kami nakasala man! Tungod niini ang among kasingkasing nagakaluya; Tungod niining mga butanga ang among mga mata lubog na. Tungod sa bukid sa Sion, nga mamingaw: Ang mga milo nagalakaw sa ibabaw niana. Ikaw, Oh Jehova, magapabilin sa walay katapusan; Ang imong trono nagapadayon gikan sa kaliwatan ngadto sa kaliwatan. Ngano man nga nalimot ka kanamo sa walay katapusan, Ug mibiya kanamo sa hataas kaayong panahon? Pabalika kami nganha kanimo, Oh Jehova, ug kami mamalik; Bag-oha ang among mga adlaw ingon sa kanhing panahon. | Ricordati, Eterno, di quello che ci è avvenuto! Guarda e vedi il nostro obbrobrio! La nostra eredità è passata a degli stranieri, le nostre case, a degli estranei. Noi siam diventati orfani, senza padre, le nostre madri son come vedove. Noi beviamo la nostr’acqua a prezzo di danaro, le nostre legna ci vengono a pagamento. Col collo carico noi siamo inseguiti, siamo spossati, non abbiamo requie. Abbiam teso la mano verso l’Egitto e verso l’Assiria, per saziarci di pane. I nostri padri hanno peccato, e non sono più; e noi portiamo la pena delle loro iniquità. Degli schiavi dominano su noi, e non v’è chi ci liberi dalle loro mani. Noi raccogliamo il nostro pane col rischio della nostra vita, affrontando la spada del deserto. La nostra pelle brucia come un forno, per l’arsura della fame. Essi hanno disonorato le donne in Sion, le vergini nelle città di Giuda. I capi sono stati impiccati dalle loro mani, la persona de’ vecchi non è stata rispettata. I giovani han portato le macine, i giovanetti han vacillato sotto il carico delle legna. I vecchi hanno abbandonato la porta, i giovani la musica dei loro strumenti. La gioia de’ nostri cuori è cessata, le nostre danze son mutate in lutto. La corona ci è caduta dal capo; guai a noi, poiché abbiamo peccato! Per questo langue il nostro cuore, per questo s’oscuran gli occhi nostri: perché il monte di Sion è desolato, e vi passeggian le volpi. Ma tu, o Eterno, regni in perpetuo; il tuo trono sussiste d’età in età. Perché ci dimenticheresti tu in perpetuo, e ci abbandoneresti per un lungo tempo? Facci tornare a te, o Eterno, e noi torneremo! Ridonaci de’ giorni come quelli d’un tempo! Ché, ora, tu ci hai veramente reietti, e ti sei grandemente adirato contro di noi! |
