Hinumdumi, Oh Jehova, kong unsay nahitabo kanamo: Sud-onga, ug tan-awa ang among kaulaw. Ang among kabilin nahulog ngadto sa mga dumuloong, Ang among mga balay ngadto sa mga lumalangyaw. Kami mga ilo ug walay mga amahan; Ang among mga inahan nangahimong mga balo. Kami nag-inum sa among tubig nga binayloan sa salapi; Ang among kahoy ginabaligya na kanamo. Ang mga maglulutos kanamo nagaungot sa among mga liog: Kami gikapuyan ug walay pahulay. Among gihatag ang kamot ngadto sa mga Egiptohanon, Ug sa mga Asiriahanon, aron tagbawon sa tinapay. Ang among mga amahan nanagpakasala, ug wala na; Ug among giantus ang ilang kasal-anan. Ang mga sulogoon maoy nagahari kanamo: Walay makaluwas kanamo gikan sa ilang kamot. Makuha namo ang among tinapay uban ang peligro sa among kinabuhi, Tungod sa espada didto sa kamingawan. Ang among panit maitum sama sa usa ka hudno, Tungod sa makasunog nga kainit sa kagutmanan. Ginalugos nila ang mga babaye didto sa Sion, Ang mga ulay sa ciudad sa Juda. Ang mga principe ginabitay pinaagi sa ilang mga kamot: Ang mga nawong sa mga anciano wala tahura. Ang mga batan-ong lalake maoy nanagpas-an sa galingan; Ug ang kabataan gipahiumod sa ilalum sa kahoy. Ang mga anciano namiya sa pultahan, Ang mga batan-ong lalake namiya sa ilang honi. Ang kalipay sa among kasingkasing mihunong na; Ang among sayaw nahimong pagminatay. Ang purongpurong nahulog gikan sa among ulo: Alaut kami kay kami nakasala man! Tungod niini ang among kasingkasing nagakaluya; Tungod niining mga butanga ang among mga mata lubog na. Tungod sa bukid sa Sion, nga mamingaw: Ang mga milo nagalakaw sa ibabaw niana. Ikaw, Oh Jehova, magapabilin sa walay katapusan; Ang imong trono nagapadayon gikan sa kaliwatan ngadto sa kaliwatan. Ngano man nga nalimot ka kanamo sa walay katapusan, Ug mibiya kanamo sa hataas kaayong panahon? Pabalika kami nganha kanimo, Oh Jehova, ug kami mamalik; Bag-oha ang among mga adlaw ingon sa kanhing panahon. | Lembra-te, Senhor, do que nos tem sucedido; considera, e olha para o nosso opróbrio. A nossa herdade passou a estranhos, e as nossas casas a forasteiros. çrfãos somos sem pai, nossas mães são como viuvas. A nossa água por dinheiro a bebemos, por preço vem a nossa lenha. Os nossos perseguidores estão sobre os nossos pescoços; estamos cansados, e não temos descanso. Aos egípcios e aos assírios estendemos as mãos, para nos fartarmos de pão. Nossos pais pecaram, e já não existem; e nós levamos as suas iniqüidades. Escravos dominam sobre nós; ninguém há que nos arranque da sua mão. Com perigo de nossas vidas obtemos o nosso pão, por causa da espada do deserto. Nossa pele está abraseada como um forno, por causa do ardor da fome. Forçaram as mulheres em Sião, as virgens nas cidades de Judá. Príncipes foram enforcados pelas mãos deles; as faces dos anciãos não foram respeitadas. Mancebos levaram a mó; meninos tropeçaram sob fardos de lenha. Os velhos já não se assentam nas portas, os mancebos já não cantam. Cessou o gozo de nosso coração; converteu-se em lamentação a nossa dança. Caiu a coroa da nossa cabeça; ai de nós. porque pecamos. Portanto desmaiou o nosso coração; por isso se escureceram os nossos olhos. Pelo monte de Sião, que está assolado, andam os chacais. Tu, Senhor, permaneces eternamente; e o teu trono subsiste de geração em geração. Por que te esquecerias de nós para sempre, por que nos desampararias por tanto tempo? Converte-nos a ti, Senhor, e seremos convertidos; renova os nossos dias como dantes; se é que não nos tens de todo rejeitado, se é que não estás sobremaneira irado contra nos. |
