Keep in mind, O Lord, what has come to us: take note and see our shame. Our heritage is given up to men of strange lands, our houses to those who are not our countrymen. We are children without fathers, our mothers are like widows. We give money for a drink of water, we get our wood for a price. Our attackers are on our necks: overcome with weariness, we have no rest. We have given our hands to the Egyptians and to the Assyrians so that we might have enough bread. Our fathers were sinners and are dead; and the weight of their evil-doing is on us. Servants are ruling over us, and there is no one to make us free from their hands. We put our lives in danger to get our bread, because of the sword of the waste land. Our skin is heated like an oven because of our burning heat from need of food. They took by force the women in Zion, the virgins in the towns of Judah. Their hands put princes to death by hanging: the faces of old men were not honoured. The young men were crushing the grain, and the boys were falling under the wood. The old men are no longer seated in the doorway, and the music of the young men has come to an end. The joy of our hearts is ended; our dancing is changed into sorrow. The crown has been taken from our head: sorrow is ours, for we are sinners. Because of this our hearts are feeble; for these things our eyes are dark; Because of the mountain of Zion which is a waste; jackals go over it. You, O Lord, are seated as King for ever; the seat of your power is eternal. Why have we gone from your memory for ever? why have you been turned away from us for so long? Make us come back to you, O Lord, and let us be turned; make our days new again as in the past. But you have quite given us up; you are full of wrath against us. | Hinumdumi, Oh Jehova, kong unsay nahitabo kanamo: Sud-onga, ug tan-awa ang among kaulaw. Ang among kabilin nahulog ngadto sa mga dumuloong, Ang among mga balay ngadto sa mga lumalangyaw. Kami mga ilo ug walay mga amahan; Ang among mga inahan nangahimong mga balo. Kami nag-inum sa among tubig nga binayloan sa salapi; Ang among kahoy ginabaligya na kanamo. Ang mga maglulutos kanamo nagaungot sa among mga liog: Kami gikapuyan ug walay pahulay. Among gihatag ang kamot ngadto sa mga Egiptohanon, Ug sa mga Asiriahanon, aron tagbawon sa tinapay. Ang among mga amahan nanagpakasala, ug wala na; Ug among giantus ang ilang kasal-anan. Ang mga sulogoon maoy nagahari kanamo: Walay makaluwas kanamo gikan sa ilang kamot. Makuha namo ang among tinapay uban ang peligro sa among kinabuhi, Tungod sa espada didto sa kamingawan. Ang among panit maitum sama sa usa ka hudno, Tungod sa makasunog nga kainit sa kagutmanan. Ginalugos nila ang mga babaye didto sa Sion, Ang mga ulay sa ciudad sa Juda. Ang mga principe ginabitay pinaagi sa ilang mga kamot: Ang mga nawong sa mga anciano wala tahura. Ang mga batan-ong lalake maoy nanagpas-an sa galingan; Ug ang kabataan gipahiumod sa ilalum sa kahoy. Ang mga anciano namiya sa pultahan, Ang mga batan-ong lalake namiya sa ilang honi. Ang kalipay sa among kasingkasing mihunong na; Ang among sayaw nahimong pagminatay. Ang purongpurong nahulog gikan sa among ulo: Alaut kami kay kami nakasala man! Tungod niini ang among kasingkasing nagakaluya; Tungod niining mga butanga ang among mga mata lubog na. Tungod sa bukid sa Sion, nga mamingaw: Ang mga milo nagalakaw sa ibabaw niana. Ikaw, Oh Jehova, magapabilin sa walay katapusan; Ang imong trono nagapadayon gikan sa kaliwatan ngadto sa kaliwatan. Ngano man nga nalimot ka kanamo sa walay katapusan, Ug mibiya kanamo sa hataas kaayong panahon? Pabalika kami nganha kanimo, Oh Jehova, ug kami mamalik; Bag-oha ang among mga adlaw ingon sa kanhing panahon. |
