Is not wisdom crying out, and the voice of knowledge sounding? At the top of the highways, at the meeting of the roads, she takes her place; Where the roads go into the town her cry goes out, at the doorways her voice is loud: I am crying out to you, O men; my voice comes to the sons of men. Become expert in reason, O you simple ones; you foolish ones, take training to heart. Give ear, for my words are true, and my lips are open to give out what is upright. For good faith goes out of my mouth, and false lips are disgusting to me. All the words of my mouth are righteousness; there is nothing false or twisted in them. They are all true to him whose mind is awake, and straightforward to those who get knowledge. Take my teaching, and not silver; get knowledge in place of the best gold. For wisdom is better than jewels, and all things which may be desired are nothing in comparison with her. I, wisdom, have made wise behaviour my near relation; I am seen to be the special friend of wise purposes. The fear of the Lord is seen in hating evil: pride, a high opinion of oneself, the evil way, and the false tongue, are unpleasing to me. Wise design and good sense are mine; reason and strength are mine. Through me kings have their power, and rulers give right decisions. Through me chiefs have authority, and the noble ones are judging in righteousness. Those who have given me their love are loved by me, and those who make search for me with care will get me. Wealth and honour are in my hands, even wealth without equal and righteousness. My fruit is better than gold, even than the best gold; and my increase is more to be desired than silver. I go in the road of righteousness, in the way of right judging: So that I may give my lovers wealth for their heritage, making their store-houses full. The Lord made me as the start of his way, the first of his works in the past. From eternal days I was given my place, from the birth of time, before the earth was. When there was no deep I was given birth, when there were no fountains flowing with water. Before the mountains were put in their places, before the hills was my birth: When he had not made the earth or the fields or the dust of the world. When he made ready the heavens I was there: when he put an arch over the face of the deep: When he made strong the skies overhead: when the fountains of the deep were fixed: When he put a limit to the sea, so that the waters might not go against his word: when he put in position the bases of the earth: Then I was by his side, as a master workman: and I was his delight from day to day, playing before him at all times; Playing in his earth; and my delight was with the sons of men. Give ear to me then, my sons: for happy are those who keep my ways. Take my teaching and be wise; do not let it go. Happy is the man who gives ear to me, watching at my doors day by day, keeping his place by the pillars of my house. For whoever gets me gets life, and grace from the Lord will come to him. But he who does evil to me, does wrong to his soul: all my haters are in love with death. | Wala ba magsinggit ang kaalam, Ug ang pagsabut magapagula sa iyang tingog? Sa kinatumyan sa hatag-as nga mga dapit haduol sa dalan, Diin ang mga alagianan nanagkatagbo siya nagatindog; Tupad sa mga ganghaan, dapit sa pagsulod mo ngadto sa ciudad, Diha sa dapit sa pagsulod mo sa mga pultahan, siya magasinggit sa makusog: Kaninyo, Oh mga tawo, ako nagatawag; Ug ang akong tingog maoy alang sa mga anak nga lalake sa mga tawo. Oh kamo nga mga walay-pagtagad, sabta ang pagpili-sa-maayo; Ug, kamong mga buang, pagmasinabtanon kamo sa inyong kasingkasing. Pamati, kay ako mamulong sa labing maayo nga mga butang; Ug ang pagbungat sa akong mga ngabil mogula ang mga matarung butang. Kay ang akong baba magasulti sa kamatuoran; Ug ang kadautan maoy usa ka dulumtanan sa akong mga ngabil. Ang tanang mga pulong sa akong baba mga pagkamatarung man; Walay bisan unsa nga baliko ni balit-ad diha kanila. Silang tanan matin-aw alang kaniya nga makasabut, Ug matarung alang kanila nga nakakaplag sa kahibalo. Dawata ang akong pagpahamatngon, ug ayaw ang salapi; Ug ang kinaadman kay sa piniling bulawan. Kay ang kaalam labi pang maayo kay sa mga rubi; Ug ang tanang mga butang nga pagatinguhaon dili ikagtanding niana. Ako nga kaalam naghimo sa kabuotan nga maoy akong puloyanan. Ug nagapangita sa kahibalo ug sa pagpili-sa-maayo. Ang pagkahadlok kang Jehova maoy pagdumot sa dautan: Ang pagkagarboso, ug pagkamapahitas-on, ug ang dautan nga dalan, Ug ang mabinalit-aron nga baba maoy akong ginadumtan. Ang pagpakitambag maoy ako, ug kahalalum sa kahibalo: Ako mao man ang pagsabut; aduna akoy kagahum. Pinaagi kanako ang mga hari nanaghari, Ug ang mga principe nanaghatag sa justicia. Pinaagi kanako ang mga principe nanagpamunoan, Ug ang mga harianon, bisan ang tanang mga maghuhukom sa yuta. Ako nahagugma kanila nga nahagugma kanako; Ug kadtong nagasingkamot sa pagpangita kanako, makakaplag kanako. Mga bahandi ug kadungganan maoy ania kanako; Oo, ang katigayonan nga molungtad ug ang pagkamatarung Ang akong bunga labi pang maayo kay sa bulawan, oo, bisan pa kay sa fino nga bulawan; Ug ang akong abut kay sa piniling salapi. Ako nagalakat sa dalan sa pagkamatarung, Sa kinataliwad-an sa alagianan sa katarungan; Aron nga ako makapasunod niadtong nahagugma kanako ug manggad, Ug nga mapuno ko ang ilang mga panudlanan. Si Jehova nagbaton kanako sa sinugdan sa iyang dalan, Una pa sa iyang mga buhat kanhi. Ako gipahamutang sa itaas gikan pa sa walay katapusan sukad sa sinugdan, Sa wala pa ang yuta. Sa diha nga wala pay kahiladman, ako nahimugso na, Sa diha nga wala pay mga tubod nga madagayaon sa tubig. Sa wala pa mapahimutang ang mga bukid, Sa wala pa ang kabungturan ako nahimugso na; Samtang nga wala pa niya mabuhat ang yuta, ni ang kapatagan, Ni ang sinugdan sa abug sa kalibutan. Sa diha nga gitukod niya ang kalangitan didto na ako: Sa gipahamutang niya ang usa ka lingin ibabaw sa nawong sa kahilad-man, Sa diha nga gihimo niyang malig-on ang kalangitan sa kahitas-an, Sa diha nga ang mga tuboran sa kahiladman nahimong mabaskog, Sa diha nga gihatag niya sa dagat ang iyang utlanan, Nga ang mga tubig dili magalapas sa iyang sugo, Sa diha nga iyang gilaraw ang mga patukoranan sa yuta; Unya ako didto tupad kaniya, ingon sa usa ka batid nga magbubuhat; Ug ako sa matag-adlaw maoy kahimuot niya, Nagakalipay sa kanunay sa iyang atubangan, Nagakalipay sa iyang puloy-anang yuta; Ug ang akong kahimuot didto uban sa mga anak sa mga tawo. Busa karon, mga anak ko, patalinghug kamo kanako; Kay bulahan kadto sila nga nagabantay sa akong mga dalan. Pamatia ang pahamatngon, ug pagmanggialamon, Ug ayaw kini pag-isalikway. Bulahan ang tawo nga mamati kanako, Nga magabantay matag-adlaw sa akong mga ganghaan, Nga magahulat diha sa mga haligi sa akong mga pultahan. Kay bisan kinsa kadto nga makakaplag kanako makakaplag ug kinabuhi, Ug makabaton sa kalooy kang Jehova. Apan siya nga makasala batok kanako makasala sa iyang kaugalingong kalag: Silang tanan nga managdumot kanako mahagugma sa kamatayon. |
