Oh! Que n`es-tu mon frère, Allaité des mamelles de ma mère! Je te rencontrerais dehors, je t`embrasserais, Et l`on ne me mépriserait pas. Je veux te conduire, t`amener à la maison de ma mère; Tu me donneras tes instructions, Et je te ferai boire du vin parfumé, Du moût de mes grenades. Que sa main gauche soit sous ma tête, Et que sa droite m`embrasse! - Je vous en conjure, filles de Jérusalem, Ne réveillez pas, ne réveillez pas l`amour, Avant qu`elle le veuille. - Qui est celle qui monte du désert, Appuyée sur son bien-aimé? -Je t`ai réveillée sous le pommier; Là ta mère t`a enfantée, C`est là qu`elle t`a enfantée, qu`elle t`a donné le jour. - Mets-moi comme un sceau sur ton coeur, Comme un sceau sur ton bras; Car l`amour est fort comme la mort, La jalousie est inflexible comme le séjour des morts; Ses ardeurs sont des ardeurs de feu, Une flamme de l`Éternel. Les grandes eaux ne peuvent éteindre l`amour, Et les fleuves ne le submergeraient pas; Quand un homme offrirait tous les biens de sa maison contre l`amour, Il ne s`attirerait que le mépris. Nous avons une petite soeur, Qui n`a point encore de mamelles; Que ferons-nous de notre soeur, Le jour où on la recherchera? Si elle est un mur, Nous bâtirons sur elle des créneaux d`argent; Si elle est une porte, Nous la fermerons avec une planche de cèdre. - Je suis un mur, Et mes seins sont comme des tours; J`ai été à ses yeux comme celle qui trouve la paix. Salomon avait une vigne à Baal Hamon; Il remit la vigne à des gardiens; Chacun apportait pour son fruit mille sicles d`argent. Ma vigne, qui est à moi, je la garde. A toi, Salomon, les mille sicles, Et deux cents à ceux qui gardent le fruit! - Habitante des jardins! Des amis prêtent l`oreille à ta voix. Daigne me la faire entendre! - Fuis, mon bien-aimé! Sois semblable à la gazelle ou au faon des biches, Sur les montagnes des aromates! | Oh nga ikaw unta mahisama sa akong igsoon nga lalake, Nga nagsuso sa dughan sa akong inahan? Sa diha nga hikit-an ko ikaw sa gawas, halokan ko ikaw; Oo, ug walay bisan kinsa mobiaybiay kanako. Mandoan ko ikaw, ug dad-on ko ikaw sa balay sa akong inahan, Nga magatudlo kanako; Paimnon ko ikaw sa sinimbugan nga vino, Gikan sa duga sa akong granada. Ang iyang kamot nga wala paunlanan sa akong ulo, Ug ang iyang kamot nga too magagakos kanako. Isugo ko kaninyo, Oh mga anak nga babaye sa Jerusalem, Aron dili ninyo lihokon ni pukawon ang akong hinigugma, Hangtud nga siya mahimuot. Kinsa ba kini nga miabut gikan sa kamingawan, Nga nagapauraray sa iyang hinigugma? Sa ilalum sa kahoy nga mansana gipukaw ko ikaw: Didto ang imong inahan gisakitan sa pag-anak kanimo, Didto nagpahimugso siya kanimo, ang nanganak kanimo, Himoa ako nga ingon sa usa ka patik sa imong kasingkasing; Ingon sa usa ka patik sa imong bukton: Kay ang gugma kusganon sama sa kamatayon; Ang pangabugho mabangis ingon sa Sheol; Ang mga pangidlap niana mao gayud ang pangidlap sa kalayo, Ang siga gayud ni Jehova. Ang daghang mga tubig dili makapalong sa gugma, Ni ang mga baha makalumos niini; Kong ang usa ka tawo magahatag sa tanan niyang mga butang sa iyang balay alang sa gugma, Siya pagatamayon gayud. Kami adunay usa ka igsoong babaye nga diyutay, Ug siya wala pay mga dughan: Unsa ang among buhaton alang sa among igsoon nga babaye Sa adlaw nga siya pagasultihan? Kong siya usa man ka paril, Tukoron namo sa ibabaw niya ang usa ka diyutay nga torre nga salapi: Kong siya usa man ka ganghaan, Among salipdan siya sa mga tabla nga cedro. Ako maoy usa ka paril, ug ang akong mga dughan sama sa mga torre niana: Unya ako sa iyang mata ingon sa usa nga nakakaplag ug pakigdait. Si Salomon may usa ka parrasan sa Baal-hamon; Ang parrasan iyang gibilin sa mga magbalantay, Ang tagsatagsa kinahanglan maghatag alang sa bunga niana, ug usa ka libo ka book nga salapi. Ang akong parrasan, nga ako gayud, ania sa akong atubangan: Ikaw, Oh Salomon, magadawat ug usa ka libo, Ug kadtong magbalantay sa mga bunga niana ila ang duha ka gatus. Ikaw nga nagapuyo sa mga tanaman, Ang mga kauban nagapamati sa imong tingog: Padungga ako niana. |
