Ah! quem me dera que foras como meu irmão, que mamou os seios de minha mãe! quando eu te encontrasse lá fora, eu te beijaria; e não me desprezariam! Eu te levaria e te introduziria na casa de minha mãe, e tu me instruirias; eu te daria a beber vinho aromático, o mosto das minhas romãs. A sua mão esquerda estaria debaixo da minha cabeça, e a sua direita me abraçaria. Conjuro-vos, ó filhas de Jerusalém, que não acordeis nem desperteis o amor, até que ele o queira. Quem é esta que sobe do deserto, e vem encostada ao seu amado? Debaixo da macieira te despertei; ali esteve tua mãe com dores; ali esteve com dores aquela que te deu à luz. Põe-me como selo sobre o teu coração, como selo sobre o teu braço; porque o amor é forte como a morte; o ciúme é cruel como o Seol; a sua chama é chama de fogo, verdadeira labareda do Senhor. As muitas águas não podem apagar o amor, nem os rios afogá- lo. Se alguém oferecesse todos os bens de sua casa pelo amor, seria de todo desprezado. Temos uma irmã pequena, que ainda não tem seios; que faremos por nossa irmã, no dia em que ela for pedida em casamento? Se ela for um muro, edificaremos sobre ela uma torrezinha de prata; e, se ela for uma porta, cercá-la-emos com tábuas de cedro. Eu era um muro, e os meus seios eram como as suas torres; então eu era aos seus olhos como aquela que acha paz. Teve Salomão uma vinha em Baal-Hamom; arrendou essa vinha a uns guardas; e cada um lhe devia trazer pelo seu fruto mil peças de prata. A minha vinha que me pertence está diante de mim; tu, ó Salomão, terás as mil peças de prata, e os que guardam o fruto terão duzentas. ç tu, que habitas nos jardins, os companheiros estão atentos para ouvir a tua voz; faze-me, pois, também ouvi-la: Vem depressa, amado meu, e faze-te semelhante ao gamo ou ao filho da gazela sobre os montes dos aromas. | Oh nga ikaw unta mahisama sa akong igsoon nga lalake, Nga nagsuso sa dughan sa akong inahan? Sa diha nga hikit-an ko ikaw sa gawas, halokan ko ikaw; Oo, ug walay bisan kinsa mobiaybiay kanako. Mandoan ko ikaw, ug dad-on ko ikaw sa balay sa akong inahan, Nga magatudlo kanako; Paimnon ko ikaw sa sinimbugan nga vino, Gikan sa duga sa akong granada. Ang iyang kamot nga wala paunlanan sa akong ulo, Ug ang iyang kamot nga too magagakos kanako. Isugo ko kaninyo, Oh mga anak nga babaye sa Jerusalem, Aron dili ninyo lihokon ni pukawon ang akong hinigugma, Hangtud nga siya mahimuot. Kinsa ba kini nga miabut gikan sa kamingawan, Nga nagapauraray sa iyang hinigugma? Sa ilalum sa kahoy nga mansana gipukaw ko ikaw: Didto ang imong inahan gisakitan sa pag-anak kanimo, Didto nagpahimugso siya kanimo, ang nanganak kanimo, Himoa ako nga ingon sa usa ka patik sa imong kasingkasing; Ingon sa usa ka patik sa imong bukton: Kay ang gugma kusganon sama sa kamatayon; Ang pangabugho mabangis ingon sa Sheol; Ang mga pangidlap niana mao gayud ang pangidlap sa kalayo, Ang siga gayud ni Jehova. Ang daghang mga tubig dili makapalong sa gugma, Ni ang mga baha makalumos niini; Kong ang usa ka tawo magahatag sa tanan niyang mga butang sa iyang balay alang sa gugma, Siya pagatamayon gayud. Kami adunay usa ka igsoong babaye nga diyutay, Ug siya wala pay mga dughan: Unsa ang among buhaton alang sa among igsoon nga babaye Sa adlaw nga siya pagasultihan? Kong siya usa man ka paril, Tukoron namo sa ibabaw niya ang usa ka diyutay nga torre nga salapi: Kong siya usa man ka ganghaan, Among salipdan siya sa mga tabla nga cedro. Ako maoy usa ka paril, ug ang akong mga dughan sama sa mga torre niana: Unya ako sa iyang mata ingon sa usa nga nakakaplag ug pakigdait. Si Salomon may usa ka parrasan sa Baal-hamon; Ang parrasan iyang gibilin sa mga magbalantay, Ang tagsatagsa kinahanglan maghatag alang sa bunga niana, ug usa ka libo ka book nga salapi. Ang akong parrasan, nga ako gayud, ania sa akong atubangan: Ikaw, Oh Salomon, magadawat ug usa ka libo, Ug kadtong magbalantay sa mga bunga niana ila ang duha ka gatus. Ikaw nga nagapuyo sa mga tanaman, Ang mga kauban nagapamati sa imong tingog: Padungga ako niana. |
