Mas já no primeiro dia da semana, bem de madrugada, foram elas ao sepulcro, levando as especiarias que tinham preparado. E acharam a pedra revolvida do sepulcro. Entrando, porém, não acharam o corpo do Senhor Jesus. E, estando elas perplexas a esse respeito, eis que lhes apareceram dois varões em vestes resplandecentes; e ficando elas atemorizadas e abaixando o rosto para o chão, eles lhes disseram: Por que buscais entre os mortos aquele que vive? Ele não está aqui, mas ressurgiu. Lembrai-vos de como vos falou, estando ainda na Galiléia. dizendo: Importa que o Filho do homem seja entregue nas mãos de homens pecadores, e seja crucificado, e ao terceiro dia ressurja. Lembraram-se, então, das suas palavras; e, voltando do sepulcro, anunciaram todas estas coisas aos onze e a todos os demais. E eram Maria Madalena, e Joana, e Maria, mãe de Tiago; também as outras que estavam com elas relataram estas coisas aos apóstolos. E pareceram-lhes como um delírio as palavras das mulheres e não lhes deram crédito. Mas Pedro, levantando-se, correu ao sepulcro; e, abaixando-se, viu somente os panos de linho; e retirou-se, admirando consigo o que havia acontecido. Nesse mesmo dia, iam dois deles para uma aldeia chamada Emaús, que distava de Jerusalém sessenta estádios; e iam comentando entre si tudo aquilo que havia sucedido. Enquanto assim comentavam e discutiam, o próprio Jesus se aproximou, e ia com eles; mas os olhos deles estavam como que fechados, de sorte que não o reconheceram. Então ele lhes perguntou: Que palavras são essas que, caminhando, trocais entre vós? Eles então pararam tristes. E um deles, chamado Cleopas, respondeu-lhe: És tu o único peregrino em Jerusalém que não soube das coisas que nela têm sucedido nestes dias? Ao que ele lhes perguntou: Quais? Disseram-lhe: As que dizem respeito a Jesus, o nazareno, que foi profeta, poderoso em obras e palavras diante de Deus e de todo o povo. e como os principais sacerdotes e as nossas autoridades e entregaram para ser condenado à morte, e o crucificaram. Ora, nós esperávamos que fosse ele quem havia de remir Israel; e, além de tudo isso, é já hoje o terceiro dia desde que essas coisas aconteceram. Verdade é, também, que algumas mulheres do nosso meio nos encheram de espanto; pois foram de madrugada ao sepulcro e, não achando o corpo dele voltaram, declarando que tinham tido uma visão de anjos que diziam estar ele vivo. Além disso, alguns dos que estavam conosco foram ao sepulcro, e acharam ser assim como as mulheres haviam dito; a ele, porém, não o viram. Então ele lhes disse: Ó néscios, e tardos de coração para crerdes tudo o que os profetas disseram! Porventura não importa que o Cristo padecesse essas coisas e entrasse na sua glória? E, começando por Moisés, e por todos os profetas, explicou-lhes o que dele se achava em todas as Escrituras. Quando se aproximaram da aldeia para onde iam, ele fez como quem ia para mais longe. Eles, porém, o constrangeram, dizendo: Fica conosco; porque é tarde, e já declinou o dia. E entrou para ficar com eles. Estando com eles à mesa, tomou o pão e o abençoou; e, partindo-o, lho dava. Abriram-se-lhes então os olhos, e o reconheceram; nisto ele desapareceu de diante deles. E disseram um para o outro: Porventura não se nos abrasava o coração, quando pelo caminho nos falava, e quando nos abria as Escrituras? E na mesma hora levantaram-se e voltaram para Jerusalém, e encontraram reunidos os onze e os que estavam com eles, os quais diziam: Realmente o Senhor ressurgiu, e apareceu a Simão. Então os dois contaram o que acontecera no caminho, e como se lhes fizera conhecer no partir do pão. Enquanto ainda falavam nisso, o próprio Jesus se apresentou no meio deles, e disse-lhes: Paz seja convosco. Mas eles, espantados e atemorizados, pensavam que viam algum espírito. Ele, porém, lhes disse: Por que estais perturbados? e por que surgem dúvidas em vossos corações? Olhai as minhas mãos e os meus pés, que sou eu mesmo; apalpai-me e vede; porque um espírito não tem carne nem ossos, como percebeis que eu tenho. E, dizendo isso, mostrou-lhes as mãos e os pés. Não acreditando eles ainda por causa da alegria, e estando admirados, perguntou-lhes Jesus: Tendes aqui alguma coisa que comer? Então lhe deram um pedaço de peixe assado, o qual ele tomou e comeu diante deles. Depois lhe disse: São estas as palavras que vos falei, estando ainda convosco, que importava que se cumprisse tudo o que de mim estava escrito na Lei de Moisés, nos Profetas e nos Salmos. Então lhes abriu o entendimento para compreenderem as Escrituras; e disse-lhes: Assim está escrito que o Cristo padecesse, e ao terceiro dia ressurgisse dentre os mortos; e que em seu nome se pregasse o arrependimento para remissão dos pecados, a todas as nações, começando por Jerusalém. Vós sois testemunhas destas coisas. E eis que sobre vós envio a promessa de meu Pai; ficai porém, na cidade, até que do alto sejais revestidos de poder. Então os levou fora, até Betânia; e levantando as mãos, os abençoou. E aconteceu que, enquanto os abençoava, apartou-se deles; e foi elevado ao céu. E, depois de o adorarem, voltaram com grande júbilo para Jerusalém; e estavam continuamente no templo, bendizendo a Deus. | Apan sa pagkaadlaw na nga nahiuna sa semana, sayo sa kaadlawon, sila ngadto sa lubnganan, dinala ang mga pahumot nga ilang giandam. Ug ilang nakita ang bato nga giligid na gikan sa lubnganan, apan sa pagsulod nila, wala silay nakaplagang lawas. Ug sa nangalibog sila tungod niini, tan-awa, tupad kanila dihay nanagtindog nga duha ka lalaki nga may bisti nga masilaw; ug sa nangalisang sila ug nanagduko sa yuta, kanila miingon ang mga lalaki, "Ngano nga ang buhi anha man ninyo pangitaa diha sa mga patay? Wala siya dinhi, kondili nabanhaw. Hinumdumi ang iyang gisulti kaninyo sa didto pa siya sa Galilea, nga ang Anak sa Tawo kinahanglan igatugyan ngadto sa mga kamot sa mga tawong makasasala ug igalansang sa krus, ug sa ikatulo ka adlaw mabanhaw siya." Ug nahinumdum sila sa iyang mga pulong, ug sa paghiuli nila gikan sa lubnganan, kining tanan ilang gisugilon ngadto sa Napulog-Usa ug sa tanan nga uban pa. Ug ang nanagsugilon niini ngadto sa mga apostoles mao sila si Maria Magdalena ug si Juana ug si Maria nga inahan ni Santiago ug ang uban pang mga babaye nga mga kauban nila; apan sa ilang pagbati niini, kining mga pulonga daw salimoang lamang, ug sila wala nila toohi, Apan si Pedro mitindog ug midalagan paingon sa lubnganan; ug sa pagtikubo ug paglili pa niya, mao na lamay iyang nakita ang mga panaptong lino; ug siya mipauli nga nahibulong sa nahitaabo. Sa maong adlaw duha kanila nanaglakaw paingon sa usa ka balangay nga ginganlag Emaus, nga mga napulog usa ka kilometro gikan sa Jerusalem, ug nagsultihanay sila mahitungod niining tanang mga butang nga nahitabo. Ug samtang nagsultihanay ug nagpangutan-anay sila, si Jesus miduol ug mikuyog kanila. Apan ang ilang mga mata nahipugngan aron dili sila makaila kaniya. Ug siya miingon kanila, "Unsa ba kining inyong gisultihan samtang nanaglakaw kamo?" Ug sila mihunong, sa panagway nga masulob-on. Ug ang usa kanila, nga ginganlan si Cleopas, mitubag kaniya, "Ikaw ra ba ang bugtong dumuloong sa Jerusalem nga wala mahibalo sa mga butang nga nanghitabo didto sulod niining mga adlawa?" Siya nangutana kanila, "Unsa bang mga butanga?" Ug sila miingon kaniya, "Mahitungod ba kang Jesus nga Nazaretnon, nga usa ka profeta nga gamhanan sa buhat ug sa pulong sa atubangan sa Dios ug sa tanang mga tawo; siya gitugyan sa among mga sacerdote nga punoan ug sa among mga pangulo aron pagahukman sa silot sa kamatayon ug ilansang sa krus. Ug nanaglaum unta kadto kami nga siya mao gayud ang magtubos sa Israel. Oo, ug labut pa niining tanan, ikatulo na ka adlaw karon sukad sa pagkahitabo niining mga butanga. Ug labut pa, dihay mga babaye nga among mga kauban nga nakapatingala kanamo. Didto sila sa lubnganan sayo ganinang buntag, ug wala nila hikit-i didto ang iyang lawas; ug sila mibalik nga nanagsugilon nga nakakita kono silag panan-awon nga may mga manolunda nga nagsugilon kanila nga siya buhi. Ug may mga kauban namo nga nangadto sa lubnganan, ug didto ilang nakita kini sumala sa gisugilon sa mga babaye; apan siya wala nila makita." Ug si Jesus miingon kanila, "O mga tawong boangboang, kinsang mga kasingkasing hinayan nga motoo sa tanang gikasulti sa mga profeta! Dili ba kinahanglan man nga ang Cristo magaantus gayud niining mga butanga ug unya magasulod, siya sa iyang himaya?" Ug sugod kang Moises ug sa tanang mga prfeta, iyang gisaysay kanila ang mga butang sa tibuok nga kasulatan mahitungod sa iyang kaugalingon. Ug sa nagkahiduol na sila sa balangay nga ilang gipadulngan, gipasabut niya nga daw mopadayon siya sa unahan, apan gihawiran siya nila nga nag-ingon, "Pabilin uban kanamo, kay hapit na magabii ug tapus na ang adlaw." Ug siya misaka ug mipabilin uban kanila. Ug sa nagtambong siya sa kan-anan uban kanila, siya mikuhag tinapay ug nanalangin, ug kini iyang gipikaspikas ug gihatag kanila. Ug unya nabuka ang ilang mga mata, ug ilang naila siya; ug unya nahanaw siya sa ilang mga mata. Ug sila nasig-ingon ang usa sa usa, "Dili ba ang atong mga kasingkasing nagdilaab man sa sulod nato samtang nagsulti siya kanato diha sa dalan, samtang nagsaysay siya kanato sa kasulatan?" Ug niadtong tungora sila mitindog ug namalik sa Jerusalem, ug ilang hingkaplagan ang Napulog-Usa nga nagkatigum ug ang mga kauban nila. nga miingon kanila, "Tinuod gayud nga nabanhaw ang Ginoo, ug mipakita kang Simon!" Ug sila usab nanghingasoy sa nahitabo diha sa dalan, ug giunsa nila pagpakaila kaniya diha sa pagpikaspikas niya sa tinapay. Ug samtang nagsulti pa sila niining mga butanga, sa ilang taliwala mipakita si Jesus nga natindog ug miingon kanila, "Ang kalinaw magauban kaninyo!" Apan sila nahikuratan ug nangalisang nga nanagdahum nga nakakita silag espiritu. Ug siya miingon kanila, "Nganong nakulbaan man kamo, ug nganong may mga pagsukitsukit man kamo sa sulod sa inyong mga kasingkasing? Tan-awa ninyo ang akong mga kamot ug mga tiil, nga mao gayud ako. Hikapa ninyo ako ug tan-awa, kay ang espiritu walay unod ug mga bukog ingon sa inyong nakita nga ania kanako." Ug sa nakasulti na siya niini, iyang gipakita kanila ang iyang mga kamot ug mga tiil. Ug samtang sa ilang kalipay sila wala pa motoo niini ug nanghibulong, siya miingon kanila, "Duna ba kamoy makaon dinhi?" Ug siya ilang gihatagan ug isda nga sinugba. Ug kini gidawat ni Jesus ug iyang gikaon sa ilang atubangan. Ug unya miingon siya kanila, "Kini mao ang akong mga pulong nga gisulti ko kaninyo kaniadto sa kauban pa ako kaninyo, nga kinahanglan gayud matuman ang tanang nahisulat mahitungod kanako diha sa kasugoan ni Moises ug sa mga profeta ug sa mga salmo." Ug iyang gibuksan ang ilang mga salabutan aron makatukib sila sa mga kasulatan, ug miingon kanila, "Sa ingon niini nahisulat, nga ang Cristo kinahanglan gayud magaantus, ug sa ikatulo ka adlaw mabanhaw siya gikan sa mga patay, ug nga sa iyang ngalan ang paghinulsol ug ang pagpasaylo sa mga sala kinahanglan igawali ngadto sa tanang kanasuran, sugod sa Jerusalem. Kamo mao ang mga saksi niining mga butanga. Ug tan-awa, igapadala ko kaninyo ang saad sa akong Amahan; apan pabilin una kamo sa siyudad hangtud nga masul-oban na kamog gahum gikan sa kahitas-an." Unya iyang gidala sila ngadto sa gawas hangtud sa Betania, ug sa naisa niya ang iyang mga kamot, iyang gipanalanginan sila. Ug samtang nagpanalangin pa siya kanila, siya mipahawa gikan kanila ug gibayaw ngadto sa langit. Ug sila namalik sa Jerusalem sa dakung kalipay; |
